zamysł

w tej jednej chwili

gdy zamysł stał się faktem

w nanosekundzie aktu stworzenia

myśl godna Stwórcy

zamieniona w dobro

urzeczywistniła miłość

wymiar bezwarunkowej pełni

ograniczonej wolnością stworzenia

aby ją pojąć trzeba dać się ukrzyżować

inaczej wciąż będzie teologicznym aktem

lub głupotą

pomiędzy nami i w nas

w ciszy na dnie urwanych myśli

toczą się nasze krótkie bitwy

o każdą najmniejszą chwilę samotności

w tej wielkiej wojnie o prawo kochania

kochać i być kochanym to esencja poezji

pomiędzy nami i w nas

smak miłości

gdy jesteśmy obok w relacji

gdy nie ma przeszkód

żebyśmy siebie słuchali

dotykali czułym spojrzeniem

szukali wspólnych rozwiązań

byli dla siebie uzupełnieniem

wtedy czas choć nie przestaje ciążyć

płynie nam wolniej

w poczuciu żeśmy dobrze go przeżyli

wtedy dopiero miłość nabiera smaku

wypełnia

każdy może i pragnie

jest czasoprzestrzeń której pojąć nie mogę

jest kosmos nieograniczony pojęciem

lecz to nie zmienia sensu zrozumienia

że kochać każdy może i pragnie miłości

rocznica

taka sama choć w drodze

trzydzieści lat się uczy służyć

moja miłość niewielka ukryta w kieszeni

zawsze pod ręką dla ciebie

codzienna

codzienna na miarę uszyta

niepokorna po latach kruszeje

z wiekiem nabiera dystansu

nasza miłość małżeńska

zapisana wierszami w niebie

czeka aż niebo otworzy swe bramy

gdy w nas ucichną wszelkie emocje

Dodane 11.11.2020

dodatek

z wiarą w opatrzność rzeczy małych

z nadzieją stającego się w nas dobra

z miłością w akcie woli i pragnienia

jestem obok niej

zmęczony codziennością przeróżnych czynności

starzeję się boleśnie

czując ciężar wielu otwartych wątków

coraz łatwiej się męczę

coraz trudniej podejść mi pod górę

coraz częściej odpoczywam

choć duch młody ciało nadwyrężone

pomimo przeciętności uciekających dni

jestem jej wierny ubogaceniem czasu

nawet gdy dobry Bóg nas upomina

wyraźnym zakrętem wspólnej drogi

to co przychodzi jest darem

niezmiennością Bożej opieki

zwykłym dodatkiem do wieczności

po stokroć

kiedy patrzę na ciebie pełen zachwytu

kim byłaś i kim nie zostałaś z mojego powodu

jestem wdzięczny po stokroć niebu

że pomógł mi ciebie odnaleźć

w drodze wspólnej wiary ku miłości

i choć brzmi to banalnie

Bóg mi świadkiem że tak jest

spragniony

spragniony miłości

oddycham płucami dotleniając krew

by ciało mogło przeżyć kolejny dzień

z łaski danej w trudzie i znoju

próbuję okiełznać ciemność

spragniony wolności

dotykam ciepłem twoich warg

by dusza mogła zrodzić wiarę

ze światła przychodzącego latami

wyzwalam skrywaną radość

szczyt poznania

miłość wyzwala

od wszystkiego co ogranicza

od nawyków które odgradzają

od wspomnień które obwarowują

od marzeń które zniewalają

miłość porządkuje

pozwala widzieć wszystko prawdziwie

przyzwyczajeniom nadaje święty sens

pamięć wprowadza na drogę zrozumienia

tęsknocie nadaje sens uwielbienia

miłość jest szczytem poznania

cykle

w najciemniejszych mrokach historii

gdy wiara ulegała pożądaniu

a nadzieja umierała w zwątpieniu

tylko miłość się odradzała w przebaczeniu

każdy kolejny cykl zbliża ku Prawdzie

nieobliczalna

im głębiej poznaję tajemnicę nieprawości

schodząc w mroki upadłej natury aniołów

zapisane w każdym uczynku zła pokoleń

im mniej pewności że mogliśmy inaczej

dając upust wszelkiej pożądliwości

rodzi się we mnie powoli się rozrasta

ta nieobliczalna prawda z krzyża

że tylko miłość wszystko przetrzyma

tylko ona może nas uwolnić z siebie

by to co w niebie było na ziemi

Poezja miłości 

przed nami

w boskiej gramatyce

wolność i miłość to jedno

gdy człowiek wolny kocha zupełnie

a kochając w pokorze staje się wyzwolony

to wszystko jeszcze przed nami

przestrzeń miłości

czas jest przestrzenią

domem bez ścian i drzwi

gdzie wszystko się dzieje

by ziścił się plan odwieczny

gdy miłość zwycięży w trudzie

a ostatnia zniknie śmierć

wolność jest darem wiary

że nic się nie wydarza bez sensu

a to co przychodzi codziennie

ma nas uczyć zawierzenia

że czas jest przestrzenią miłości

świadectwo

od poczęcia aż do początku tego wiersza

dopiero z perspektywy półwiecza

wierzę w Opatrzność spraw się dziejących

jednocześnie w wielu wymiarach

gdy służąc innym staję się biorcą

gdy otrzymując łaski obdarowuję innych

by to co w nas odwieczne rodziło szacunek

do każdej najmniejszej istoty

miłość jest zbiorem wielu zachowań i wyrzeczeń

lecz aby kochać trzeba zobaczyć w człowieku Boga

Dodane 05.12.2020

odwieczny plan

zaistnieliśmy dla siebie we dwoje

by to co w nas niepoliczone jednoczyło

byśmy mogli wejść w przestrzeń siebie

czując oddech bliskiej osoby

ciepło nabrzmiałych piersi

lekki podziw uścisku dłoni

obdarzeni przeszłością jesteśmy ze sobą

by to co jest teraz płodziło przyszłość

a nic tak nie łączy jak wspólna wiara

w to że nic się nie dzieje samo

i nie jest dziełem przypadku

a odwiecznym planem zbawienia

przestrzeń miłości

czas jest przestrzenią

domem bez ścian i drzwi

gdzie wszystko się dzieje

by ziścił się plan odwieczny

gdy miłość zwycięży w trudzie

a ostatnia zniknie śmierć

wolność jest darem wiary

że nic się nie wydarza bez sensu

a to co przychodzi codziennie

ma nas uczyć zawierzenia

że czas jest przestrzenią miłości

ta sama

miłość jak wiersz przydługi

kocha bo musi inaczej nie może

cierpliwość ma wypisaną w oczach

łaskawość nosi w sercu

pychę omija z daleka

zazdrość zostawia za drzwiami

gniew zamienia w radość

i wszystko przetrzyma

z nadzieją pod rękę

z wiarą w dłoniach

nigdy nie ustaje w walce o prawdę

czysta jak łza o smaku słonym koi rany

by wierzyć w nią zwyczajnie

jak czyta się wiersz trochę przydługi

każdego dnia inna choć zawsze ta sama

Dodane 10.12.2020

Dodane 06.12.2020

nic prostszego

kochać bliźniego jak siebie samego

nic prostszego od wieków świat nie wymyślił

a jednak to co najprostsze bywa zbyt trudne

by z własnej woli zmieniać myślenie

to co człowiek wymusza na człowieku

zazwyczaj rodzi nienawiść i cierpienie

niezmienne są nasze pragnienia niezmienne

więc aby dojść prosto do nieba przez ciasną bramę

dobrze jest kochać w sobie obraz drugiego

więcej niż własny

istota miłości

zło jest konsekwencją wyboru

aktem złej woli w tej przestrzeni

gdzie czas ani dobry ani zły

dany byśmy zło przebaczali

a ludzi złych zbawiali

naginając własny kark niepokory

oddając Bogu co Jemu miłe

a ludziom co im potrzebne

miłość codzienna i dobra

wiosną życie się budzi zielenią

latem wszystko dojrzewa

jesień pozwala zbierać owoce

zimą ogarnia nas odrętwienie

z roku na rok lat nam przybywa

wokół ubywa skurczonych cieni

nic tak nie boli jak osamotnienie

wszystko jest darem sensem nadziei

młodość pozwala rodzić się prawdzie

potem przychodzi miłość spełniona

gdy uda się spłodzić dzieci dla nieba

by dojść prosto w ramiona krzyża

wiara jest matką ciągłych wyborów

konsekwentnie szukającą zbawienia

tam gdzie miłość codzienna i dobra

pozwala znosić wszystko w pokorze

Dodane 15.12.2020

Wszystkie umieszczone prace są moją własnością. 

Zezwalam na niekomercyjne rozpowszechnianie z podaniem autora.

Prośba o komentarze

Strona zrobiona w kreatorze stron internetowych WebWave