radość poetycka 

mój pierwszy wiersz już dawno umarł                                    odszedł w zapomnienie zeszytów w kratkę                                i choć minęło już czterdzieści lat zmagania się ze słowem      z nieporadnością formy z nadmiarem słów                                to wciąż jeszcze mnie cieszy ta podróż do wnętrza              gdzie obok miłości i wiary radości i smutku                       gdzieś tam w zagłębieniach duszy                                          pali się dzień i noc mały płomyk natchnienia                          nikłe to coś co wzywa człowieka                                            aby określał swoje istnienie słowami                                            które choć czasem przypominają                                          poezję