wolność

jestem wychodzę wracam

mimo ograniczenia czasem

mam w sobie wolność

która czyni nas szczęśliwymi

nawet gdy nadciąga z oddali

lokomotywa cierpienia

jestem przy tobie

ulotność

przeszłość i to co nadejdzie

nie istnieje

nawet jeśli zdołamy je określić

nazwać uporządkować

liczy się chwila obecna

to co w nas przed chwilą było

i co za chwilę zniknie

teraźniejszość jest czasem ulotnym

która pozwala zrozumieć

co będzie naszym udziałem

właśnie teraz jestem z tobą

dla ciebie

samotność

nadciągają

powoli bezkształtne

wiersze niechciane

obolałe

zamknięte przez lata

uczą pokory

pomagają zrozumieć

jak bardzo jesteśmy samotni

wobec śmierci która nadciąga

powoli bezkształtnie

w oczekiwaniu

pomiędzy przeszłością

a kolejną dawką chemii

świat się nam zawężył

w oczekiwaniu na wyniki

jakże trudno czyta się te słabe

trwanie

wszechświat się kręci wokół niej

by wyszła z tego co jest

a czego nie chce

czego nie chcemy

kosmos jest martwy

życie jest tu

między jej chorobą

a moim trwaniem

żeby nie zwariować

żeby nie zwariować

nie zwątpić w Boga

trzymam się poezji

pozwala przeżyć

w nadziei

że słowo jest wieczne

choroba nie

do następnej chemii

gdy sczesałaś ostatnie włosy

odkrywając bladość łysej głowy

próbowałem zrozumieć

jak bardzo jesteś mi bliska

w tej walce o każdy tydzień

do następnej chemii

jestem obok i czekam

aż światło rozproszy mrok

jest nadzieja

zawsze jest

tylko nie wszyscy jej doczekają

jest jeszcze wiara że to ma sens

a potem będzie już tylko miłość

ona zawsze zostaje

wobec

siadam obok

głaszczę jej łysinę

jestem

tyle mogę

w ciszy

gdy już przyszedł

zagościł niespodziewanie

rozgościł się

na długie miesiące leczenia

w ciszy krwiobiegu

zmienia się mentalność

pojawia się

radość z każdego dnia

od nagłej i niespodzianej

nawet jeśli nadejdzie

przyjdzie zburzyć nam spokój

odebrać drogę wiary

jednego nie zdoła zabić

ufności dziecka małego

które kocha bezgranicznie

choć nie rozumie co przychodzi

nagle i niespodzianie

z wiekiem

dopiero po latach nabieramy mądrości

rozróżniamy rzeczy ważne od niepotrzebnych

słów już nie nadużywamy

pamięć czyścimy z niepotrzebnych wirusów

uczymy się patrzeć przez pryzmat śmierci

czasami za późno zmieniamy myślenie

czując samotność wobec cierpienia

o bólu

ból odwieczny pogromca radości

poskramia nadętą próżność

żeśmy sami dla siebie ostoją

wiecznym zaspokojeniem

lecz bywa też cierpieniem niezawinionym

drogą histerycznych zachowań

w czasie gdy jedni drugim gotują los

o którym aniołem śmierci się nie śniło

oczekiwanie

teraz już wiem co znaczy czekać

cierpliwie

z zamkniętymi powiekami od łez

by każdy kolejny dzień

nie był ostatni

czekanie rodzi wierność

chemia

zmęczeni codziennością

na granicy życia i śmierci

przychodzą co trzy tygodnie

po kolejną dawkę nadziei

aż zgaśnie ta ostatnia

niektórzy idą dalej

by miłość ocalić i cierpienie

piszę wiersze od tylu już lat

a wciąż odkrywam w sobie

tyle spraw o których trzeba pisać

by miłość ocalić i cierpienie

tylko one pozwalają wierzyć

że nic co boskie nie jest nam obce

i odwrotnie

i co potem

kolejny dzień

wybudzony z ciszy

uczy cierpliwości

nabierania dystansu

pozwala cieszyć się chwilą

aż skończy się chemia

i co potem

i tyle

coraz trudniej dobiec

zdążyć na czas

pamięć nie boli ale jej brak

za to ból coraz więcej ma możliwości

coraz to nowe znajdując ogniska zapalne

więc aby żyć trzeba się przyzwyczajać

do tej rzeczywistości co się zowie starość

i tyle

progresja

umierają we mnie słowa

milknie poezja

gdy czas odnowa zaczyna się liczyć

godzina za godziną dzień po dniu

gdy chemia ma zniszczyć

co zmutowane wewnątrz

okrada ciało z życia

pojedyncza mutacja w czasie tworzy progresję

nieodwracalny etap podziału komórek

tworzący czas przed i po

by pojąć jak bardzo krótki może być wiersz

gdy trzeba znowu wstać i czekać

aż kolejna dawka zabije w nas

zmutowane własne geny

a życie jak wiersz jest do napisania

wbrew logice wyroku

staje się chwilą która zostaje

poezją dotyku ciszą oddechu

każdym dniem który przed nami

po tej stronie

gdy się jest po tej stronie

gdy włosy nie wypadają garściami

organizm nie ucieka w ospałość

a ból nie otwiera bramy piekła

życie jak wiersz

czytany przez lata

po latach staje się wyrazisty

aż do bólu czytelny

gdy się jest po drugiej stronie choroby

zostaje tylko wiara albo rozpacz

odczuwanie

obok ciebie odczuwam siebie

nie jestem wstanie inaczej

jeśli sam tego nie doświadczę

jakże trudno się cierpi

twoim cierpieniem

bezradny

wpatrzony w ciebie

stoję bezradny

uczę się od nowa

radości w cierpieniu

wiary w zniechęceniu

miłości w zatroskaniu

jak trudno wierzyć w niepewności

Poezja Cierpienia

Wszystkie umieszczone prace są moją własnością. 

Zezwalam na niekomercyjne rozpowszechnianie z podaniem autora.

Prośba o komentarze

Strona zrobiona w kreatorze stron internetowych WebWave